Het zal mij niet ontgaan zijn: de vondst van aardgas in de bodem onder Slochteren in 1959. Het zal in de krant hebben gestaan (televisie hadden wij nog niet) en gespreksstof hebben geleverd in ons gezin. Maar één consequentie van die vondst was niet tot ons doorgedrongen.
De aanleg van de hoofdgasleiding
Het gas moest vanuit het noorden via twee hoofdleidingen naar het zuiden worden getransporteerd. En laat nu een van die hoofdleidingen op nog geen honderd meter van ons huis gepland zijn. Voor mij als 13 of 14-jarige was het een complete verrassing toen er op een morgen een groot aantal graafmachines en andere machinerieën in de buurt verscheen. En toen bleek dat er verder weg in de weilanden naast Groot-Emaus al grote activiteiten gaande waren. Daar werd een sleuf gegraven, werkzaamheden die met onwaarschijnlijk grote snelheid in onze richting vorderden. Lange gasbuizen waarin een kind kon staan, werden aangevoerd. Naast de sleuf werden zij aan elkaar gelast door Noord-Afrikaanse ‘gastarbeiders’. Over een grote afstand werden de aan elkaar gelaste buizen voorzichtig in de sleuf neergelaten en aan het gereed zijnde deel gelast. Er werd gesproken over de astronomische bedragen die de lassers verdienden, maar ook over het feit dat zij de laan werden uitgestuurd wanneer zij enkele fouten hadden gemaakt.
Enkele door een buurtgenoot gemaakte kiekjes van de werkzaamheden. (Met dank aan D. van den Brink)
De karavaan van mensen en apparatuur was al na enkele dagen uit zicht verdwenen. De sleuf was dichtgegooid en het gras nam langzamerhand zijn plaats weer in. Alleen metalen pijpen met een nummer en een geel ‘dakje’ herinnerden nog aan de werkzaamheden. Men zei dat die dienden om de leiding te kunnen controleren en dat dit vanuit de lucht gebeurde. Dat zou ook verklaren waarom af en toe helikopters over het tracé van de leiding vlogen.
Bij het schrijven dit tekstje werd ik er weer bij bepaald hoe ons geheugen ons fopt. Ik meende echt jonger te zijn geweest toen die gasleiding kwam.
Bij Putten nog zo’n pijpje aangetroffen